هر چند تهی دست ترین یار حسینیم

با هرچه که داریم خریدار حسینیم

ارباب کرم ، شاه حرم ، کشته ی اشک است

زین قاعده دربند و گرفتار حسینیم

از شهرت و پیشینه ی ما فاش بگویید

ما خاک کف پای عزادار حسینیم

این فخر گدایی به دو عالم نفروشیم

ما در دو جهان نوکر دربار حسینیم

آداب ادب را ز ابالفضل گرفتیم

ما مسئله آموز علمدار حسینیم

زیبایی جنت همه ارزانی خوبان

ما روز قیامت پی رخسار حسینیم

ما را چه هراس از صف طولانی محشر

ما سینه زنان در صف زوار حسینیم

آنجا که میرسند به پابوس انبیاء

آنجا که میزنند به سر جمله اولیاء

آنجا که خورده اند زمین حاتم وگدا

آنجا که هست بال ملک فرش زیر پا

آنـجا که روح میـشـود از کالـبد رها

جایـی نـدیـده ام بجـز ایـوان کـربـلا

آنچا که عشق و نور و صفا موج میزند

خوان کریم و فوج گدا موج میزند

دریای مهر و جود و سخا موج میزند

در زیر قبه شور دعا موج میزند

آنجا که بی بهانه عطا کرده کبریا

جایـی نـدیـده ام بجـز ایـوان کـربـلا

شش گوشه ای که قبله ی اولاد آدم است

آنجا که گوشه گوشه بهشت مجسم است

شبهای جمعه وقت زیارت چه همهمه ات

خاکی که برتریش به کعبه مسلم است

آنجه که هست بوسه گه مروه و منا

جایی ندیده ام بجز ایوان کربلا

آن مرقدی که سجده به خاکش سعادت است

آنجا که گفته اند ، نفس هم عبادت تست

آنجا که جلوه گاه شهود و شهادت است

با عشق جان سپردن و مردن ولادت است

آنجا که حُر شدند به یک دم زهیر ها

جایـی نـدیـده ام بجـز ایـوان کـربـلا

آن دم که راس پاک تو بر نیزه جا گرفت

جبریل با ملائکه آن دم عزا گرفت

ذکر حسین و واعطشا مصطفی گرفت

زهرا کنار جسم تو شور و نوا گرفت

این ازدحام دور سری از بدن جدا

جایـی نـدیـده ام بجـز ایـوان کـربـلا

حتی به خوی جود تو دارد طمع عدو

لشکر صدا زدنند : (حَلُمًو تَزَوًدُو)

بردند هر چه را به تنت بود مو به مو

هرکس به سهم خویش تو را کرد زیر و رو

این سفره ی کریم و چنین بخشش وعطا

جایـی نـدیـده ام بجـز ایـوان کـربـلا

چیزی نماند از بدنت ، گم شده سرت

ای وای از آن دمی که تو را دید خواهرت

میخواست بوسه ای بزند جای مادرت

لبهای خود نهاد به رگ های حنجرت

این جای بوسه را و اینگونه بوسه را

جایـی نـدیـده ام بجـز ایـوان کـربـلا

هم آب و هوا برایتان میگرید

هم ارض و سماء برایتان میگرید

هر کوه میان روضه ات میلرزد

هر شاه و گدا برایتان میگرید

هم دیده صاحب الزمان هرشب و روز

هم دیدهی ما برایتان میگرید

بیمار اگرچه ارمنی هم باشد

از بهر شفا برایتان میگرید

در هر شب جمعه مادرت می آید

در کرب و بلا برایتان میگرید

گه بر سر تل و گه به مقتل زینب

در سعی و صفا برایتان میگرید

در روضه ی تنهائیتان تیر جدا

شمشیر جدا برایتان میگرید

آن نیزه که بوسه ها زده بر بدنت

از خون خدا برایتان میگرید

در گودی گودال نفهمیدم من

این شمر چرا برایتان میگرید

          من میروم در غمم آرام گریه کن             

ای آخرین امید و پناگاه خیمه ها

من از فراز  نیزه نکردم تو را رها         

هرگز نگو برادر من بود بی وفا

یک روز  میرسد  که  دوباره  ببینمت       

من در میان تشت تو هم دست بر عصا

ای خونبهای سرخی خونت خدا حسین

فرزند پاکِ حیدر و خیر النسا حسین

بیت الحرام و زمزم و سعی صفا حسین

سلطان عشق و عشق همه انبیا حسین

دریای رحمت و کرم کبریا حسین

******

تو شمع شام تاری و پروانه ی تو ایم

مجذوب آن صلابت شاهانه ی تو ایم

مشتاق نوکری عزا خانه ی تو ایم

ارباب ما  سرور  ارباب ها حسین

******

دیوار کعبه جمله سیه پوش ماتم است

یعنی تمام سال خدا چون محرم است

دریا اگر ز دیده چو شبنم چکد کم است

اول سیاه پوش عزای تو آدم است

شکر خدا اجین شده احساس با حسین

******

آن دم که راس پاک تو برنیزه جا گرفت

ذکر حسین وا عطشا مصطفی گرفت

جبرئیل با ملائکه آن دم عزا گرفت

زهرا کنار نئش تو شور و نوا گرفت

مادر فدای تشنه لب سر جدا حسین

******

جان عزیز فاطمه بر لب رسیده بود

زیبب قدش ز بار مصیبت خمیده بود

کاش آن وداع آخر شه را ندیده بود

دید آنچه از لبان پیمبر شنیده بود

از دل کشید آهی و میزد صدا حسین

******

با تربت حسین گرفتند کام  ما

قربانی حسین نهادند  نام  ما

وقتی رسید از ره غیبت امام ما

سخت است دشمنان علی انتقام ما

در دست ذوالفقار و به لب ذکر یا حسین