علی را خدا بهترین آفریده                     

به عشقش بهشت برین آفریده

برای ثواب و عقابش خداوند                     

تـرازو و مـعیـار دیـن آفریـده

نباشد مثالی برایش که اورا                   

خدا یکه و بی قرین آفریده

الا غاصبان خلافـت بـدانید                     

علی را خدا جانشین آفریده

همان روز اول خـداونـد او را                    

امیر زمان و زمین آفریده

نه در روز آدم گلــش را سرشته              

همین را بدان پیش از این آفریده

تو برتر بدان هر چه هم من بگویم           

که او را چنان و چنین آفریده

سرانجام توصیف حیدر جنون است          

خدایش جنون آفرین آفریده

ای نام تو زیبا ترین

شیدای تو رسوا ترین

عشق تو با جانم اجین

ای اولـیـن و آخـریـن

مرآت رب العالمین

مولا امیر المومنین

ای عـلـت معـلـول ها

ای باور مجهول ها

مجنون ترین بهلول ها

در وادیت معمول ها

مستی عشقت آتشین

مولا امیرالمومنین

کعبه ولادت گاه تو

مسجد شهادت گاه تو

عالم عبادت گاه تو

همواره حق همراه تو

خاکی ترین بالا نشین

مولا امیرالـمومنـین

راهت صراط المستقیم

و خُلقِکَ خُلقٍ عَظیم

و قـَـلبـِـکَ قَلـبٍ سَــلیم

برما کرم کن یا کریم

تفسیر قرآن مبین

مولا امیرالمومنین

لـفـظ کلامــت دلربـا

صوم و صلاتت بی ریا

ای عرشیان را رهنما

سر چشمه ی خوف و جا

ای پای تا سر در یقین

مولا امیـرالمـومنـیـن

بازوی تو خیبر گشا

خشم تـو خشم کبریـا

بـهر تـو جبار سماء

توصیف کرده لا فتی

نامت شجاعت آفرین

مـولا امیر المـومنیـن

در سجده های اعتکاف

در بین احرام و طواف

یا در جهاد و درمصاف

هرگز نـداری انعـطاف

رفتار تو معیار دین

مولا امیر المومنین

ای بهترین فـریـاد رس

تو جنتی ما خار و خس

حب تو مانند نفس

قدر تو را نشناخت کس

ای دردوعالم بی قرین

مـولا امیرالمـومـنیـن

آقا تویی مولا تویی

ما قطره و دریا تویی

بر خاکیان بابا تویی

آرامـش زهرا تـویی

همتای زهرا برزمین

مـولا امـیرالمـونـیـن

تا که غم در سینه ی ما جا گرفت                   

ذکر یا مولای ما بالا گرفت

عاشقان مدحوش و شیدای علی                    

محور هستی تولای علی

خالق منان به عشق مرتضی                         

آفریده عالم لولاک را

عرش را با نام او زیبنده کرد                            

یا علی گفت وجهان را زنده کرد

گفت بر آدم تو را کردم نبی                             

پس ولی عالمیان شد علی

با علی آباد هر ویرانه شد                               

آتش نمرود هم گلخانه شد

نوح در سودای آن طو فان سخت                    

نام او را برد طوفان وانشست

ذات او در اصل ذات کبریاست                          

بین انسان است و از انسان جداست

سوره ی قدر است قدر عزتش                        

شان انسان است شان حیبتش

عدل افتاده به پایش از ادب                             

وصله دارد جامه ی شاه عرب

در احد جانش سپر شد مرتضی                      

تا نگیرد زخم جسم مصطفی

جنگ خندق صحنه ی جولان او                       

عالم و  آدم  شده  حیران  او

عبدود را کشت عالم شد خموش                     

بانگ تکبیر خدا  آمد به گوش

تک سوار صحنه های کارزار                            

صاحب شمشیر تیز ذوالفقار

بعد پیغمبر چرا مظلوم شد                              

عالمی از علم او محروم شد

بود   در  ایام  تنهایی  او                                  

خار در چشم استخوانی در گلو

چاه کوفه یار شبهای علی                              

همنشین درد و دلهای علی

بی وفایی ها علی را خسته کرد                     

حیدر کرار را کت بسته کرد

دست بسته شیر حق را می برند                     

پیش چشمش هستی اش رامیزنند

داد تیغ  ابن ماجم   خاتمه                                  

بر فراغ مرتضی و فاطمه

تیغ زهر آگین به فرقش جا گرفت                      

جان مولا را غم زهرا گرفت