ای آرزوی روز و شبم کربلای تو
ای نای نینوای دلم نینوای تو
آرامشی ندیده دو چشمان ابریم
از لحظه ای که شد دو لبم آشنای تو
نادیده عاشقت شده ام ای امیر عشق
نشنیده برده است دلم را نوای تو
عمر جوانیم همه در روضه ها گذشت
قابل بدان دگر شده ام مبتلای تو
داغ تو قطره قطره مرا آب کرده است
مانند شمع سوخته در روضه های تو
در من تمام مرثیه ها نقش بسته اند
وقتش رسیده شعر شوم در رثای تو
دارم غزل غزل به تو نزدیک میشوم
شاید مرا کنند قصیده سرای تو
باید شبیه جسم علی اکبرت حسین
اشعار، قطعه قطعه بریزم به پای تو
یک شب بیا زهیر دلم را شکار کن
ای اعتبار و ایل و تبارم فدای تو
میگفت روضه خوان که در آن ظهر بیکسی
شد نیزه ی شکسته ی خولی عصای تو
ای گوشوار عرش ، سلیمان فاطمه
در زیر پای شمر و سنان نیست جای تو
پیراهن تو گم شد و یوسف به خون نشست
با گرگ های بی عدد ماجرای تو
بر روی خاک جسم تو پامال شد ولی
بر روی نیزه ، پا شده رأس جدای تو
هر جا که پا نهاد سرت سوخت خواهرت
این واضح است از فقرات دعای تو
یک اربعین و زینب و فریاد بی صدا
حالا جهان شدست سراسر صدای تو
((باز این چه شورشست که در اربعین توست))
باز این چه محشریست که دارد عزای تو
این ازدحام لشکر مهدی فاطمه ست
این ارتش آمدست پی خونبهای تو
در کربلا مسیر نجف باز شد کنون
راه نجف رسیده به کرببلای تو
خواست تا آینه را محو تماشا بکشد
'
