ز واژه واژه ی شعرم ثواب میریزد

دوباره از قلمم نور ناب میریزد

هنر ز شاعریم نیست عاشقانه ی توست

که از بیان عزل انقلاب میریزد

به صحن خلوت و باران کشانده باز مرا

همانکه پیش نگاهم سراب میریزد

شبی در عالم رویا نوازشم کردی

هنوز از سر و رویم گلاب میریزد

چقدر بردن نامت چقدر شیرین بود

عسل هنوز ز لبهای خواب میریزد

تو کهکشان پر از نوری و پس ابری

ز شام غیبت تو آفتاب میریزد

تو نور چشمی و هردم تو را صدا زده ام

ز دیده اشک روان در جواب میریزد

به این امید که من را خریده ای عمریست

ز جان مضطربم اضطراب میریزد

تو بی نهایت فضلی و ابر احسانت

به روی خلق کرم بی حساب میریزد

تقدیم به خاک پای اربابم

جان مرا هوای تو در بر کسیده است

کارم دگر به مستی و ساغر کشیده است

با یا حسین بند دلش پاره میشود

هرکس که جام عشق تو را سر کشیده است

آخر چگونه وصف تو را من غزل کنم

ایزد تو را ز واژه فراتر کشیده است

آنکه جمال پاک تو را نقش کرده است

خود را تمام در تو مصور کشیده است

با انعکاس پرتویی از نور روی تو

خورشید و ماه و کوکب و اختر کشیده است

هفت آسمان ز نور وجودت منور است

با بوی تو بهشت معطر کسیده است

با خاک کربلای تو ای قبلگاه عشق

کعبه ، منا و مروه و مشعر کشیده است

آندم ثواب یک نفس زیر قبه را 

با صد هزار عمره برابر کشیده است

جبریل هم به مرقد شش گوشه خادم است

فطرس به پای زائر تو پر کشیده است

ما جمله نوکریم   ، خدا نوکر تورا

بر کل سروران جهان سر کشیده است

ما اهل گریه ایم خداوند از ازل

چشمان نوکران تو را تر کشیده است

در صحن چشم گریه کنان غمت خدا

صد ها هزار چشمه ی کوثر کشیده است

تنها که شیعه نیست خریدار داغ تو

آه تو را چقدر پیمبر کشیده است

آتش گرفت هستی من یاس پرپرم

وقتی میان کوچه شکستی برابرم

حرفی بزن دوباره بگو یا اباالحسن

ای قاطمه  ،  انار برایت بیارم ؟

با داغ رفتنت کمرم را شکسته ای

من هم قدم کمان شده مانند همسرم

حالا  نه تو  فاطمه ی روز اولی

نه من دگر حیدر میدان خیبرم

طوری شکسته اند پرت را که من هنوز

شب تا به صبح خیره به مسمار آن درم

تنها انیس و مونس شبهای بی کسی

بعد از تو ناله ها به دل چاه میبرم

تنها تویی جواب سلامم میان شهر

در این مدینه بعد تو بی یار و یاورم

محشر کنار قد خمت بضعه النبی

شرمنده از جواب سئوال پیمبرم

اگرچه حادثه ای بود مختصر مادر

ولی خیال مرا کرده شعله ور مادر

برای گریه عمرم بس است این ماتم

که گُر گرفته در آن پاره ی جگر مادر

میان کوچه ی تنگ مدینه ی پدرت

رسید با دلی از سنگ یک نفر مادر

نمی رود زخیالم زپشت سر آمد

گرفت راه تو را بین آن گذز مادر

بهانه اش فدک و بی بهانه سیلی زد

یکی نبود در آنجا شود سپر مادر

کبود شد به یک ضربه کائنات و من

فقط کنار تو بودم نظاره گر مادر

برای آن که نبینند یاس نیلی را

از آن به بعد گرفتی رخ از پدر مادر

ولی نرفت زمانی که باز برگشتند

بدست آتش و آماده پشت در مادر

که بین آتش و دیوار و میخ در اینبار

نهند بر جگرت ماتم پسر مادر

کشاند پای تو را باز بین آن کوچه

که پیش چشم علی هر چهل نفر مادر